Zadośćuczynienie w myśl prawa cywilnego obejmuje rekompensatę za krzywdę niemajątkową, czyli cierpienie fizyczne i psychiczne, którego doznał poszkodowany.
Może tu chodzić o bezsenność, objawy depresyjne, poczucie zawstydzenia przed otoczeniem lub klęski, smutekm rozżalenie, skutki utraty zaufania do lekarzy (np. lękliwość).
Jego uzyskanie nie jest możliwe tylko i wyłącznie na drodze sądowego procesu cywilnego, czasami sprawca szkody lub jego ubezpieczyciel wypłacają całość lub pewną część dobrowolnie (na skutek wezwania do zapłaty, tzw. "zgłoszenia szkody" etc.).
W praktyce zasądzane w procesie sądowym zadośćuczynienie jest wynikiem analizy materiału dowodowego, argumentacją faktyczną i prawną powoda i jego pełnomocnika, wniosków stawianych w opiniach biegłego lub biegłych a także własnej oceny sędziego (bazującej często na osobistych doświadczeniach), nierzadko uwzględniającej "optykę" wyrażoną w orzeczniach w orzeczeniach zapadłych w podobnych sprawach.
Zadośćuczynienie może być wypłacane nie tylko bezpośrednio poszkodowanemu, a czasami osobom bliskim żyjącego poszkodowanego (dot. to np. sytuacji, gdy na skutek błędu medycznego rodzi się dziecko z trwale uszkodzonym układem nerwowym, wówczas zburzona zostaje możliwość zbudowania pełnej, typowej relacji między rodzicami a dzieckiem).
Ostatecznie zadośćuczynienie może być przyznane osobom bliskim w sytuacji śmierci pacjenta, gdy do tejże śmierci doszło na skutek zawinionego błędu medycznego.
Prześlij komentarz