Osoba, której dotychczasowe zachowanie wskazuje na to, że z powodu zaburzeń psychicznych zagraża bezpośrednio swojemu życiu albo życiu lub zdrowiu innych osób, a zachodzą wątpliwości, czy jest ona chora psychicznie, może być przyjęta bez zgody wymaganej do szpitala w celu wyjaśnienia tych wątpliwości.
Wyobraźmy sobie 17-to latka, który w obecności rodzica wypowiada myśli samobójcze, tzw. myśli "S" (przynajmniej tak twierdzi rodzic). Rodzic doprowadza do przymusowej hospitalizacji dziecka w szpitalu.
Prowadzący obserwację psychiatra wraz ze zbliżającym się końcem tejże (uwaga: "pobyt obserwacyjny" nie powinien trwać dłużej niż 10 dni) dochodzi do wniosku, iż nastolatek nie stanowi zagrożenia dla siebie i otoczenia, nie spełnia przesłanek do przymusowej hospitalizacji (która powinna być absolutnym wyjątkiem, albowiem stanowi pozbawienie wolności). Jednakże rodzic "naciska" psychiatrę aby dziecko pozostało w szpitalu, gdyż jest przekonane że jego opuszczenie szpitala będzie wiązało się z zaistnieniem krytycznej sytuacji dla jego stanu zdrowia. Jak powinien postąpić w tej sytuacji psychiatra ?
Odpowiedź przynosi lektura przepisów art. 35 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego. Stanowią one, że o wypisaniu ze szpitala psychiatrycznego osoby przebywającej w tym szpitalu bez jej zgody postanawia ordynator (lekarz kierujący oddziałem), jeżeli uzna, że ustały przewidziane w niniejszej ustawie przyczyny przyjęcia i pobytu tej osoby w szpitalu psychiatrycznym bez jej zgody ; osoba ta może za swoją później wyrażoną zgodą pozostać w szpitalu psychiatrycznym, jeżeli w ocenie lekarza jej dalszy pobyt w tym szpitalu jest celowy.
Zatem to lekarz, jako bezstronny ekspert, jest ostatecznym decydentem o możliwości opuszczenia szpitala psychiatrycznego. Na marginesie trzeba mieć na uwadze aspekt, iż niekiedy wola rodzica o pozostawieniu dziecka (albo generalnie innego członka rodziny) w szpitalu psychiatrycznym nie jest uwarunkowana jego dobrem - szczęśliwie są to raczej przypadki skrajne.
Prześlij komentarz